En toen was ilja er.

't Wordt winter, tijd om weer naar buiten te komen.

Karolien de veldheld.

Afgelopen week is de luzerne ondergeploegd met Karolien. Ze deed dat ontzettend goed. Ik ben dan ook fier op haar.

We hebben echt mooi werk geleverd. De voor was "pielboetrechte" zoals ze dat hier zouden zeggen. Ze luisterde als nooit tevoren, trok gestaag en draaide heel voorzichtig aan de kopakkers. Ook de grond was ideaal en scheurde gewillig open. Doordat er luzerne op stond was het niet te nat. Het gewas was redelijk lang maar stropte gelukkig niet. En het weer was zalig! Geen zuchtje wind. Het is ons blijkbaar gegund: alles zat mee.

Tammie en Evie.

Evie is praktisch van geest en gaat onverstoorbaar haar gang alsof het nooit anders geweest is. Ze kwam gisterenavond de stal binnen, begon flink te eten, vlijde zich daarna voldaan neer op een dik pak stro midden in de stal om aldaar rustig te herkauwen.

Tammie daarentegen was weer helemaal van haar melk, ocharm. Dat ze dit nu nog moest meemaken. Eerst haar wederhelft (en onderdaan) Paulette verliezen, en dan komt daar zomaar een dikke bruine, zonder veel commentaar, de baas spelen. Haar uier stond gespannen van de stress. Ze at, alsof haar leven er van af hing, van het hooi waar anders met lange tanden aan sabbelde, en ze liep onrustig heen en weer voor het voederhek. Tot overmaat van ramp pikte die gestrande potvis ook nog eens haar stro-bed in?!
Ik denk niet dat ze een oog heeft dicht gedaan vannacht.

Deze morgen stonden ze beide klaar aan het voederhek. Elk in een andere uiterste hoek weliswaar. Maar het gaat steeds beter. Na het melken stonden ze al zusterlijk naast elkaar te eten. En tegen de middag hielden ze samen siësta. Evie nog steeds lekker veel plaats in nemend, en Tammie voorzichtig achteruit geparkeerd in een hoekje.
Naar mijn gevoel heeft Tammie er deugd van terug een maatje te hebben. Ook al is het een maatje meer... Ze loeit minder (iets wat ze de laatste tijd wel erg veel deed), ze eet beter, en ze gaat af en toe liggen. Ondanks de onrustige start heb ik het gevoel dat het haar terug rust zal brengen. Laat ons hopen!

Fien.

Evie.

Wat een prachtige dag vandaag. De dag die ons Evie bracht. Een echte, rode, West-Vlaamse koe uit de kudde van de familie Bulckaert.
We zijn ontzettend blij met haar. De stal is weer gevuld. Al is het een heel ander zicht dan voorheen. Zozeer als Tammie en Paulette op elkaar leken, zozeer verschillen Tammie en Evie.
Als dag en nacht. Tammie groot, licht, fijn van beenderwerk, echt melktypisch. Evie ook groot, maar donker, grover van beenderwerk, en gedrongener. Eerder neigend naar dubbel-doel. Van bouw en karakter een rasechte West-Vlaamse. Rustig, eerder op zichzelf, maar zeer charismatisch. Tammie zal van ver eens roepen, maar maakt zich gauw uit de voeten als Evie nadert.
Ik vind haar echt een mooie koe, en de Bulckaerts zijn zo lieve mensen! Wat een geluk dat we bij hen terechtgekomen zijn.
Eind november gaat ze kalven. Jaja, er roert vanalles in de stal. We houden jullie op de hoogte!

Karolien om te zien.

Lang verwacht. Nooit gedacht. Toch gebracht. Zware vracht. Zachte vacht. Hier is dan eindelijk een plaatje van ons trekpaard, Karolien. Zij is het tracteurke dat de grond bemesten en bewerken zal.  Een stielvrouw met heel wat ervaring en karakter. Dat laatste durft zich wel eens tegen mij keren. Als ge niet niet recht in uw schoenen staat, zal zij u eens al de hoeken van het veld laten zien. Maar dat geeft niet, ik zie immers al de hoeken van het veld even graag. Er mag gerust wat pit in zitten. Ik moet maar leren in m'n schoenen staan.

STEKtijd, wat een tijd...

Weeral een hele poos geleden, ik weet het, maar geloof me, we kunnen er gewoon niets aan doen. Onze dagen gaan veel te vlug, er dient zoveel te gebeuren en die handen en voeten zijn enkel in staat tot wat ze de voorbije tijd gedaan hebben.

Gelukkig is er even een moment om terug te blikken, ik heb zo even dat moment gestolen, de nood was hoog om er even tussen uit te knijpen en op mijn net verworven groene eiland heb ik dat dan ook gedaan.

Graag kijk ik even teug naar de voorbije maanden, naar onze hoogtepunten, de rest laten we maar zo. Ja, ondertussen 8 maand geleden kreeg Stek zijn plaatsje in deze wereld, niet enkel op papier maar ook in de praktijk. Keihard is er gezwoegd geweest, en niet enkel door mij, om van deze plaats iets buiten-gewoons te maken. We zijn er nog niet en toch, als ik zo even zie vanwaar we komen moet ik zeggen dolgelukkig te zijn. De voorbije weken heeft de Bouworde nog een duwtje bijgegeven, ondanks het 'snik-kapot'-gevoel ben ik zeer in m'n sas over het resultaat. De hoeve wordt stilletjes aan ingepalmd door hennetjes en haantjes, poesjes en kalfjes maar ook mijn twee kindertjes, man en ikzelf hebben ons nest gevonden. Voortaan wordt dit onze uitvalbasis en dé plaats waar we anderen een plaats willen geven. Wat me ook opviel is dat de voorbije tijd Stek nooit op zoek is gegaan om een werking op poten te zetten, toch kwam van alles op ons pad, al waren het vooral scholen die een dagje wilden meedraaien. Geen één onder hen was gelijk. Wat voor hun misschien een fijne dag uit was, was voor ons een hele ervaring om te zoeken welke weg wij wilden inslaan en ook hoe we dit verder zouden uitbouwen. Ook hebben we véél gefeest, van lentefeest naar open deur, van verjaardag tot verjaardag, camping Stek was bijna altijd van de partij. Ik heb genoten en ik denk, meerdere met mij. Iets wat we zeker meenemen in onze toekomstplannen en vooral nu dat we aan de lijve ontdekt hebben dat onze geweldig grote poel heerlijke afkoeling en vertier biedt bij warme dagen, ja zo is de camping helemaal compleet.

Ik heb mensen ontmoet, heel wat mensen, maar helaas namen onthouden is niet mijn sterkste kant en er is veel me ontgaan door die 'akelige' focus op verbouwen. Hetgeen wel is blijven plakken zijn de bemoedigende woorden, het enthousiasme, het geloof en de vele goede tips om er iets van te maken. Ik ben dus meer dan ooit ervan overtuigd op de goede weg te zijn, ook al twijfel ik er niet aan dat ook deze weg met vallen en opstaan zal zijn.

Katrien

Komt dat zien!

't Veld vertelt.

Daar is de lente!

... en met de lente hebben we er een tweede vaarskalf bij, dat luistert (hoewel meestal niet) naar de naam: Roza.

Arthur's grote verdriet...

Habemus kalfje!

Witte rook uit de stoppelstal. Vorige week is er een kalfje geboren. De bevalling verliep zo vlot dat het gebeurd was voor we er erg in hadden. Ik vermoedde 's avonds wel dat het voor de nacht zou zijn, maar toen we gingen slapen was het al gepasseerd. Het kalf stond recht, was schoongelikt, en ook de moederkoek was reeds verorberd door moederlief.

Over de naam is meer tijd gegaan. Doordat het een verderzetting van de vrouwelijke lijn betreft, zal de naam meer dan een jaar mee moeten gaan. Daar mag je dus wel twee keer over nadenken. Na veel vijven en zessen is het Marieke geworden.

Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar. Dat ondervinden we deze week op een wrange manier. Onze Michiel moet naar 't slachthuis. Het boerderijtje is te klein voor een grote stier. Al is hij nog zo aanhankelijk en meegaand, ook een goedbedoelde kopstoot kan slecht aankomen. Beter voorkomen dan genezen. Het is een troostende gedachte dat hij een goede tijd gehad heeft, en er minder last van zal hebben dan wij.

Dat is 't leven.

Wieze zingt voor Johan Stoppel.

Onze stoppelvader mag dan al lang terug zijn van z'n India-avontuur. Deze prachtige zangstonde van ons buurmeisje kunnen we u niet onthouden.

Met dank aan haar filmmakende papa (www.freedom-seeker.com), en regie van de mama.

Indiana paps II.

Vader stoppel is op studiereis naar India. Mee met Johan d'Hulster, bio-boer uit Schriek die ginds een aantal landbouwprojecten begleidt, diens dochter Marie, en Louis De Bruyn.
Wij posten de komende weken zijn indrukken en belevenissen. 
(Eventuele taalfouten zijn de schuld van het querty klavier.)

Donderdag 24 jan.

Na het dagelijks ontbijt op het dak en de yogales op het terras bezoeken we de verloren tuin RAMA KABAH die onder impuls van Johan gerestaureerd is. Men kan de tuin het best vergelijken met een agro-forestery landbouwsysteem. 2 ha verdeeld in stukken van 1 tot2 aren gepuzzeld tussen citrus- en mangobomem em heel wat jonge aanplantingen. Het mantra van Johan is, zonder bomen geen landbouw. Er werken een 10tal werkers (mannen en vrouwen) die een eigen hierarchie hebben opgebouwd. Ze krijgen een behoorlijk loon via Intach Belgie. Een prachtig geheel. Ik vermoed dat het bij ons vroeger zo moet geweest zijn.

's avonds zijn we naar de wekelijkse markt geweest aan de rand van Khajuraho. Een stoffige zandvlakte met her en der bomem. Op de markt komen de honderden boeren hun groenten verkopen, tenminste dat proberen ze. 65procent van de Indiase bevolking leeft van de landbouw = ongeveer 600 miljoen. Het plein van ongeveer 1 ha is dan volgestroomd met duizenden mensen uit de omgeving gemengd met koeien, honden, geiten. Tussen de groentenverkopers tref je ook schoenlappepers, snoepkarretjes, kan uw foto,s laten ontwikkelen, een brommer kopen, meel en graan, allerlei soorten linzen en natuurlijk tjai krijgen. Opnieuw een niet te overziene drukte, dat onverklaarbaar vreedzaam zichzelf regelt: het leven zoals het is. We hadden ons laten lijmen door de hotelbediende om naar een officiele traditionele dansvoorstelling te gaan, daar waren zo goed als geen Indiers, een bevreemdende stijve bedoening. ( nu ik dit schrijf stel ik vast dat dit waarschijnlijk in het vorig verslag reeds gemeld is - maar ik laat het toch maar staan)

Vrijdag 25 januari

Na het ochtendmaal op het dak en de yoga moet Louis naar een technische bespreking met Swatantra, de landbouwingenieur die het project van de verloren tuinen leidt. Ik check de berichten in een lokaal internethuisje (met 3 pc's). Hier moet je wel geluk hebben want er niet altijd een aansluiting. (no elektricity sir) Alles is hier draadloos, India heeft de fase van de kabel overgeslagen. Iedereen heeft gsm en internet is draadloos.

In de namiddag bezoeken we het tempelcomplex in West Kharujaho. Voor de ingang staan tientallen venters en kinderen met boekjes, postkaarten, beeldjes van goden en van Gandhi. Daar moet je doorheen. Eenmaal binnen de omheining zie je enkel nog Westerlingen, Japanners en Chinezen. Prachtig bouwwerken, een en al beeldhouwwerk in gele zandsteen. Wij begrijpen echter niets van de symboliek, de geschiedenis en de hierarchie van de vele goden. Om een voorbeeld te geven: heel veel bezoekers zijn nieuwsgierig naar de erotische beelden van parende goden en godinnen maar het ontgaat hun dat de conceptie een van de zeven heilige momenten zijn in een mensenleven.

's avonds zijn we uitgenodigd bij een familie waar Johan destijds bevriend mee is geraakt. Terwijl de mannen palaberen maken de vrouwen in een apparte kamer het eten klaar. Wanneer alles klaar is gaan wij aan tafel: t'is te zeggen de genodigden, de familie zelf staat schroomvallig opzij en kijkt toe dat alles goed verloopt. Dit is hier het gebruik. Het eten is hier heel lekker, er wordt traditioneel met de de rechterhand gegeten zonder vork, mes, lepel. Eventjes wennen. Na het eten krijg je een beker water om je handen te wassen en met je natte handen veeg je dan je gezicht af. Ook eventjes wennen.

Bij de gesprekken valt het me op hoe zwaar het hebben van dochters is. De familie heeft bitter weinig maar zet alles wat maar moglijk nu reeds aan de kant als bruidschat. Zonder bruidschat kan men zijn dochters niet uithuwelijken.

Ook het land is een probleem. De grootvader had 12 ha en kon daar net van leven. Nu is het verdeeld over zijn kinderen die elk 2 ha hebben en zo een andere manier van overleven moeten zoeken. Zo is de man eerste 3 jaar straatventer geweest. Nu heeft hij in het voetpad een put gemaakt en leeft hij van het wassen en elementair onderhoud van auto,s. Zelf hebben ze geen auto noch brommer.

Het jongste zoontje droomt ervan een ster hiphop danser te worden en veel geld te verdienen. Dit tot grote fierheid van de ouders. De kinderen kunnen enkel basisonderwijs volgen. Gewoon leren schrijven, lezen en rekenen. Middelbaar en hoger onderwijs is boven hun middelen. Zo komt het dat de straten overbevolkt zijn van honderden mannen en kinderen, zonder werk, eeuwig wachtend en uitziend om het een of ander te verkopen. vb wc-papier voor de westerlingen. Ze zijn echter alltijd vriendelijk, beleefd en vrolijk. Schijnbaar kennen ze geen zorgen en wijten hun toestand aan het lot en de goden. Vandaar ook dat er in elk huis, in elk kraampje, in elke toek toek een tempeltje staat of hangt. Hun lot hangt af van de genadigheid van de goden. In india is alles een.

Zaterdag 26 januari

Na het ontbijt en de yoga vertekken met de alomtegenwoordige toek toek, over de landwegen en dwars door enkele dorpjes van hutten en stalletjes naar Rami Kabah. Wij, dit is Louis, Swatatra en ik. Johan en Marie bezoeken ondertussen enkel landbouwfamilies. Er is in de tuin een opleiding voorzien om een composthoop op te zetten. Het beging van de cusus was om 11 uur voorzien maar om 13u is er nog maar een boer. Om 13u30 besluiten om maar te beginnen en als bij wonder komen er een groep boeren opdagen. Als we goed en wel begonnen zijn met de demonstratie zijn er 20 boeren. Een succes. Louis geeft uitleg, Swatantra vertaalt en ik assisteer de boeren bij de uitvoering. Groot enthousiasme alom. Maar wanneer Zwatantra op ,t einde vraagt wie dit wil toepassen thuis blijkt niemand over koestront, hooi en stro te beschikken. De koestronten worden hier opgeraapt, platgeplet en gedroogd voor de brandstof. Droog gras en takken worden stelselmatig opgestookt. Het land wordt amper bemest. De bodemvruchtbaarheid gaat dan ook stelselmatig achteruit. Kunstmest maakt geleidelijk intrede. pijnlijk.

,s avonds met de toek toek, rammel de rammel terug naar huis. Het was een mooie ontmoeting maar er is nog een hele weg af te leggen.

Het was vandaag ook Republic Day. Van 6u ,s morgens wordt je gewekt door loeiharde hip-hop-indisch gedrum en dat houdt de ganse voormiddag aan. Vanaf 8u, terwijl we ontbeten trokken de stoeten op. Hele rijen schoolkinderen in kraaknet uniform, marcheren als echte militairen voor en na praalwagens waarop de geschiedenis van India wordt uitgebeeld. Daartussen jongeren op brommers luid toeterend, een halve fanfare, een koe etc. In india is alles een. Heel aandoenlijk mooi. Hier weet men wat LEVEN is.

Zondag 27 januari

Het is onze vrije dag. Na het ontbijt en de yoga huur ik een fiets en trek er op m,n eentje op uit om enkele dorpen, oude tempels en de dichtstbijzijnde bergen te bezoeken. Onderweg probeer ik wat te schetsen. Probeer zeg ik, want als je ergens stopt of wandelt wort je op slag omgeven door volk (vooral kindren) "Wich country,sir of what's your name of visit tempel" enz. Het uiteindelijk doel is onveranderd iets los te krijgen.

Onderweg, ook langs de landelijke wegen liggen massa,s vuil, vooral plastiek. Alleen in stad is er vuilnisophaling; eerst komen wat vrouwen met de rietbezem alles van straat vegen op hoopje en vervolgens komt een aftandse tractor met kar om het grootste gedeelte op te laden. Dit wordt dan buiten het dorp of de stad uitgekieperd. Wat blijft liggen in stad wordt ter plekke opgestookt. Dikwijls s.avonds om zich wat te warmen. Dag en nacht wordt er langs straat gestookt en zitten daar een stel mannen rond. Vrouwen zie je niet zoveel op straat en kinderen die zie je overal.

Wanneer ik terugkom maakt ik kennis met een smid die onder een tentzeil langs de weg in een piepklein vuurhaardje, een aambeeld, een kom water en moker een wat tangen prachtige beitels, sikkels en hakkers maakt. Van zijn buurman krijg ik ondertussen tjai. Iedereen is in India zeer vereerd met maar de minste belangstelling van een westerling.

Tegen de avond zoek ik een wasserette op om mij was te laten doen. Een wasserette is een kraampje vam 1.5 op 1.5m met een tafel ervoor. Men spreekt af wanneer men de was mag brengen, hoeveel het mag kosten per stuk en wanneer men er terug om mag komen. De was wordt gedaan in vijver naast de stad, een plaats waar ook nog "andere" noodwendigheden worden gedaan. De strijk gebeurt op de tafel voor het kraampje met een strijkijzer waarbinnen gloeiende kolen liggen. Het resultaat is een kraaknette, vlekkeloos getreken was.

Maandagmorgen 28 januari

We vertrekken vanavond naar Banga, zo,n 150km verderop, midden het platteland en ver weg van het toerisme. Dat is de reden waarom ik vandaag mijn was laat doen en nog even mail. Het is niet zeker of we in Banga zullen kunnen mailen. Als het niet lukt stuur ik een sms. Deze namiddag gaan we een laatste maal naar Rama Kabach om wat uitleg te geven over de kringlopen die het leven beheersen en zeker in de landbouw aanwezig zijn. Het priciepe van de eeuwige kringlopen is voor de Indier zeer herkenbaar; heel zijn zijn wordt erdoor beheerst.

Indiana paps I.

Vader stoppel is op studiereis naar India. Mee met Johan d'Hulster, bio-boer uit Schriek die ginds een aantal landbouwprojecten begleidt, diens dochter Marie, en Louis De Bruyn.
Wij posten de komende weken zijn indrukken en belevenissen.

Zondag 20 jan: 

7u 's morgens, donker, koud en sneeuw. De treinreis vaar Brussel luchthaven verloopt stipt. De vlucht met maatschappij Qatar heeft echter door de sneeuw 3u vertraging.  Om 18u30 kunnen instappen, lijn eerste kennismaking met vliegen. Wat ik onthou is dat vliegen een permanente vorm van conumeren is met als resultaat een enorme vuilnisbelt bij het einde van de vlucht.

Maandag 21jan

Om 2u 's morgens landen we in Doha. Door de vertraging missen we de aansluiting met Delhi en hebben pas om 21u een vlucht. De maatschappij belooft ons tot dan een hotel. We moeten wel wat geduld hebben. Dit betekent, wachten in de lounge van de luchthaven tot 10u 's morgens. Dit wordt gevuld met veel gesprekken. Om 11u worden we naar het hotel gebracht. Doha is een zo als nieuwe moderne stad, opgetrokken met oliedollars. Het hotel is super de luxe. Na een uitgebreid ontbijt kunnen we onze slaap inhalen in een luxe eenpersoonskamer. Tegen 18u krijgen we een even uitgebreid diner en worden we naar de luchthaven gebracht. Om 21u vliegen we naar Delhi, waar we om 3u30 landen. Het is een sobere, mooie luchthaven, meer moet dit niet zijn.

Dinsdag 22 jan

Na wat onderhandelen (in India wordt over alles onderhandeld)  nemen we een taxibus naar ons transit hotelletje Indiabah. We rusten tot 9u en krijgen er een toat met tjai ontbijt.Vervolgens nemem we een toek-toek naar het Intachkantoor. Een toek-toek is een taxi waarvan de eerste helft een halve brommer is met daarachter een bak waar 3 pers kunnen zitten. 4 mensen kan ook maar dan moet er een half erbuiten hangen. Deze driewieltaxi slalomt tussen de eeuwig toeterende auto's, moto's, zeldzame fietsers, paardekarren en honderden andere toek-toeken.Tijdens de rit openbaart zich de de stad. Met zijn 15 miljoen inwoners is de straat een broeinest van heel veel volk, evenevvel handeltjes in allerlei kraampjes, oude kramikige winkeltjes, her en der een koe, straatkeuken en de alomtegenwoordige tjaikarretjes. (indische thee). Om 11u komem we aan in het Intachkantoor. Intach is een die instaat voor de bescherming van het Indisch erfgoed. Johan helpt met Intach Belgium zorgen voor de verloren tuinen van Kharujaho. Na de besprekingen met de generaal verpozen we even in een van de honderden parken van de stad (deze megastad is wel de groenste van de wereld) en nemen dan de toek-toek naarChanki Shawk, de dagelijkse marktplaats. Wat dit betekent is moeilijk te beschrijven, dat komt later. In ieder geval lijkt alles in India een grote chaos terwijl toch alles als vanzelf verloopt, de mensen merkwaardig rustig en vriendelijk blijven. Een wonder op zich. Na deze ervaring nemen we de metro naar het hotel. Opnieuw een verhaal op zich. Terwijl we wachten tellen we gemiddeld 85 mensen per minuut die naar het ondergrondse schuiven. Tel maar wat dit betekent aan instroom per dag. Om 19u nemem we de toek-toek naar het station. Opnieuw zelfde tafereel: het perron is een opeenstapeling van mensen, pakken, winkeltjes...Johan had een slaapplaats gereserveerd. Was dit niet gebeurt dan konden we amper op de trein. bij zijn aankomst zet zich een onoverzichtelijks stroom van mensen, pakken, dozen, onmogelijke waar richting wagondeur en dit duurt tot niemand er meer bijkan. Kharujaho ligt 600 km zuidwaarts. De trein die heel rustig rijdt komt er aan om 6u30 's morgens.

Woensdag 23 jan

Bij aankomst worden we opgepikt door een bediende van het hotel met een klein autotje type fiat bolleke. Maar bij wonder gaat iedereen en alle bagage erin en erop. Je moet wel even op de bagage letten op het dak, want dit wordt niet vastgelegd. Het is een sober mooi hotel met het elementaire. (kamer = bed, stoel, lavabo en wc) Meer moet dat niet zijn.We kunnen het ontbijt nemen op het dak van het tegenoverliggend restaurant en vertrekken vervolgens naar een kleine landbouwgemeenschap even buiten de stad. Een stad van 3 straten...) Het is een eerste kennismaking met agro-forestery vanuit een traditie. Heel mooi en harmonisch.Terug in stad ontmoeten we Swatantra, de landbouwingenieur die de resatauratie van de veloren tuinen leidt.

Donderdag 24 jan

Na het ontbijt nemen Louis en ik een yoga sessie van 1 uur. Daar worden onze knoken behoorlijk gekraakt. Met de toek-toek laveren we langs veldwegen en een plattelandsdorp naar een verloren tuin met tempel 10km verderop. We worden er ontvangen door een heus comite met muziek, dans, stigma, bloemenkrans en heerlijk eten. Johan en Swatantra geven ons een geleid bezoek van de restaurtie en wat de plannen voor de torkomst zijn. Echt interessant hoe zij met plaatselijke middelen een soort EM maken (kost niets) en men de plaatselijke boeren leert een composthoop opozetten (ipv kunstmest). Confronterend is ook hoe weinig gereedschap zij nodig hebben voor een groentenveld van 2ha. Ze hebben wel volk genoeg. (10 mensen voor het onderhoud) De werkeloosheid is enorm, en Intach Belgie probeert met dit project enkelen een behoorlijk werk te bezorgen.

De kennismaking met de Indische cultuur is moeilijk onder woorden te brengen. Men moet het beleven.

Op een winderige dag.

Heel lang geleden (net voor de kerstvakantie) waaide de wind zoals nooit tevoren.

Het was een ideale dag om ons graan te laten malen in één van de Wervikse molens. De molenaars Gerdy en Geert waren al weken van tevoren druk in de weer geweest om alles in gereedheid te brengen. Na lange tijd nog eens echt gemalen te hebben, zagen ze dit als een uitzonderlijke gelegenheid weer aan de slag te kunnen gaan. Wij Stek en Stoppel, vrienden voor het leven, waren in opperste stemming bij het bericht dat hét eindelijk zover was. De wind stond strak, allez toch strak genoeg om er tegenaan te gaan. Wij als supporters  van dit gebeuren volgden alles op de voet. Het was werkelijk indrukwekkend. De vaardigheden die de molenaars aan de dag moesten leggen om de wieken voldoende wind te laten nemen, de besturing van heel het mechanisme, de kracht en ongelijkheid van de wind,...ongelooflijk! Blij dat we als getuigen hebben mogen komen opdraven.

En nu hebben we dus meel. Niet dé grote massa in één keer, want zo gaat dat niet als je met de natuurelementen werk, maar wel voldoende om aan het bakken te slaan. Al heel wat vrienden met bakkerservaringen en ook wij zelf hebben het meel uitgeprobeerd en eerlijk waar, het is fantastisch om te bakken met eigen meel waar alle voedingswaarde nog in aanwezig is en niet verbrand werd door te hoge temperaturen. In het labo was ons graan al bakwaardig bevonden, maar wat zegt dat?...Ermee bakken en zien en proeven dat het een heerlijk broodje (of wafel of koekje...) is, dat is nog heel wat anders.

Er ligt ongeveer nog zo een 2480kg graan te wachten om gemalen te worden. Als de wind het toelaat zijn de molenaars weer vertrokken. Wensen jullie ook meel dan kan dit eenvoudigweg door lid te worden van Stek vzw. Hiervoor vragen we 5€ per jaar lidgeld en in ruil heb je toegang tot een aantal uitzonderlijke producten evenals de nieuwsbrief die je op de hoogte houdt van z'n activiteiten.

Stuur ons een mailtje op www.stoppel.be en we houden je op de hoogte wanneer er weer meel is. Wil je graan dan kan dit ook door op hetzelfde email adres een bericht na te laten.

En natuurlijk is het ook mogelijk om als lid van onze vzw een kijkje te komen nemen wanneer jullie meel gemalen wordt in de molen. Hou onze blog goed in de gaten en geef ons vervolgens een seintje.

Tot gauw!

Katrien