Arthur's grote verdriet...

Habemus kalfje!

Witte rook uit de stoppelstal. Vorige week is er een kalfje geboren. De bevalling verliep zo vlot dat het gebeurd was voor we er erg in hadden. Ik vermoedde 's avonds wel dat het voor de nacht zou zijn, maar toen we gingen slapen was het al gepasseerd. Het kalf stond recht, was schoongelikt, en ook de moederkoek was reeds verorberd door moederlief.

Over de naam is meer tijd gegaan. Doordat het een verderzetting van de vrouwelijke lijn betreft, zal de naam meer dan een jaar mee moeten gaan. Daar mag je dus wel twee keer over nadenken. Na veel vijven en zessen is het Marieke geworden.

Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar. Dat ondervinden we deze week op een wrange manier. Onze Michiel moet naar 't slachthuis. Het boerderijtje is te klein voor een grote stier. Al is hij nog zo aanhankelijk en meegaand, ook een goedbedoelde kopstoot kan slecht aankomen. Beter voorkomen dan genezen. Het is een troostende gedachte dat hij een goede tijd gehad heeft, en er minder last van zal hebben dan wij.

Dat is 't leven.