Vooruit met de geit.

Voilazie, nieuw plantgoed en we zijn weer vertrokken!

Niet voor gevoelige lezers.

Boer zijn is een klote job. Eergisteren het gros van de vruchten vernield, vandaag is de veehandelaar ons Jerommeke komen halen. De boerderij blijft verweesd achter. De verslagenheid is groot. Natuurlijk heb ik die man zelf gebeld. Het kon niet anders. We kunnen niet alle stiertjes houden. Er komt zoveel bij kijken. Het stopt ergens. Maar de confrontatie met die grens is hard. Meermaals heb ik gisteren met de telefoon in m'n handen gestaan om het af te bellen. Maar het kan niet.
Het ging allemaal zo snel. Een grote vrachtwagen stopte op de oprit. De vrouw vroeg me om het pasport terwijl de man Jerommeke uit z'n stalletje haalde. Ons kleintje huppelde vrolijk het pad af. Nietsvermoedend. De zon schijnt hartverwarmend. Klote dag.

Warmoes is war-moes.

Het veld past heden perfect in de herdenkings-heisa rond '14-'18. De spitkool aan flarden geschoten, de sla volledig verbrijzeld, alle erwten en peulen tegen de grond. Enfin, reden genoeg om een stevig potje te huilen, want niets is gespaard gebleven. Een slagveld.

 En wat met de pakketten... De eerstkomende weken hoeven we geen fatsoenlijk oogstbare gewassen meer te verwachten. Net nu het de goede kant uit ging. Voor morgen zit er niets anders op dan de enigszins herkenbare restanten van het veld te schrapen, waarvoor excuses, maar het gaat hier om overmacht.

De komende pakketten zullen hoofdzakelijk bestaan uit aangekochte groenten van collega-telers.

Helaas pindakaas, maar ook dat is 't leven.

Alvast bedankt voor jullie begrip!