dinsdag 8 november 2011

Moeke's nieuws

Zondag heel vroeg in de morgen is Michiel geboren. Tammie de moeder wou ons verrassen en had heel stilletjes haar kalf gebaard.

Toen Fien ‘s morgens aan haar ochtendritueel van melken wou beginnen, lag daar in de hoek een heel mooi klein kalfje.

Het kalfje was al mooi afgelikt, en Tammie was de moederkoek aan het opeten. (Daarin zitten veel mineralen om de kraamkamer weer in orde te brengen).

Ongelooflijk als de natuur wordt gerespecteerd wat een wonderen dat er voor een aanschouwend mens zijn ogen gebeuren. We hielpen het kalfje op om te drinken. Dat kon het vrij vlug. Maar Tammie had zoveel melk... zoals Nils ons geadviseerd had heeft Fien twee liter biestmelk uit gemolken en in de diepvries gestoken, als noodvoorraad, mochten er zich problemen voor doen. Dikke vette gele melk. Ondertussen hadden we hun verwend met een dikke laag stro om in te slapen en om al het kraambezoek te ontvangen.

Paulette ons andere zwangere koe keek toe, en vond dat het goed was, want gisteren zocht het kalfje naar melk, zoog aan de eerste de beste uier, en die was van Paulette. Ze liet Michiel rustig begaan, wij hebben ingegrepen en hem terug op het juiste pad gezet. Tammie had tenslotte de meest aangepaste melk, maar zo ver had ons kalf nog niet gedacht. Vandaag, 2 dagen later, hebben we Tammie samen met Paulette naar de weide gebracht, want Paulette had last van het alleen zijn, en ging eigenzinnig haar weg. Luister, op weg naar de wei sloeg ze ineens links af, dwars over de vers gegoten betonplaat van vake zijn mestkuil, liep naar de bijenwei, waar het gras mooi groen stond. Ok, dacht ik, voor haar een extra uitje, maar plots zag ze mijn bloemenhoekje (dat waar vake netjes een draad had rond gespannen zodat de kippen de bloemen niet zouden uitscharrelen). Paulette had alleen maar oog voor dat frisse groen en niet voor de draad. Ze stond daar maar te smekken met op haar kop klisbolletjes... Ze leek opgetut voor het feest, met klisjes in haar oor, in haar staart en op haar kop. Zo begaf ze zich richting oprit, die afgemaakt was met een takkenril, die als steun diende voor de bramen. Heerlijke bramengroen...

Al etend ontdekte ze aan de andere kant van de heg nog meer bramengroen en met haar 700kilo struinde ze der dwars door. Eenmaal de oprit overgestoken vond ze mooi gras onder de kweekperenboom, en toen langs de haag, en toen was het voor Fien en mij genoeg. We hebben haar krachtig en kordaat weer naar haar weide gebracht, en elektriciteit er op gestoken, tenslotte hadden wij ook recht op wat rust.



Michiel drinkt ‘s morgens en ‘s avonds bij zijn moeder. De rest wordt gemolken en ‘s middags lauw gegeven in zo een emmer met een speen. Katrien en ik hadden de eer hem dit te leren. Eerst je hand in de melk doppen, op je vingers laten sabbelen en vlug richting speenemmer. Een heel gedoe, want hij houdt meer van echte spenen en echte vingers, maar dapper als hij is lukte het na een tijdje, waarna hij weer vlug een dutje ging doen.

 Je ziet hem gewoon groeien, die lieve schat, maar dan komt de volgende vraag: wat doen we met ons dotje om zo een humaan mogelijk vervolg te geven.
Dirk de grootste dierenkenner van de steek zei: als je dat kalfje nu wegdoet, komt dat in een kweekstal terecht waar het 6 maand alleen maar wat minderwaardige melk krijgt, en constant diaree heeft. Onlangs heeft de EU dit lijden wat verlicht door de kwekers te verplichten een handvol maïs bij te geven. En dit alles voor zacht wit kalfsvlees. Dus dat dan niet!

Laat het leven in een goede wei, tot het 9 maanden is, geeft het dan wat krachtvoer, zodat het wat aandikt, breng hem zelf naar een goed slachthuis, zodat hem geen onnodig leed wordt aangedaan, en verkoop zijn vlees. Dit vlees is super, en het beest heeft een waardig leven gehad.

Even slikken, maar aanvaarbaar...
Nu knuffelen we extra, voor ons eigen onmacht en onmogelijkheid van een lot.

Moeke