Krokusvakantie.

Het is vast voorbarig, doch o zo verleidelijk, om al van lente te spreken. Als er krokussen de grond uit kruipen, sneeuwklokjes klingelen, en vogels de dagen terug muzikaal aanfluiten, dan jeuken je handen om op het land aan de slag te gaan. Maar het is te vroeg. De grond is nog koud en nat aan 't ontwaken uit haar winterslaap. Als je ze dan niet rustig laat wakker worden, kunnen de gevolgen van haar ochtendhumeur je een heel jaar last bezorgen.

Toen het nog vroor hebben we de verteerde mest in hopen op het land klaargelegd met papa's tracteurke, en de remorque. De grond was goed hard, waardoor we geen sporen reden. Het veld is in 4 vakken verdeeld: vrucht-, kool-, blad-, en knolvak. Deze zijn in verhouding tot hun behoefte gevoed (kolen meest mest, knollen ook nogal wat, blad minder, en vrucht minst). Net voor de dooi hebben we de hopen met de hand opengegooid. Dat ging goed, maar het bleek te nat om in te werken (wat verplicht is binnen 24u...). Gisteren hebben we er ons toch met paarden en triltand aan gewaagd. Geen ideale omstandigheden, maar wel een verdienstelijk resultaat. Nu moet het echt een week of twee drie drogen, en dan ondiep ploegen. 't Zal zijn zoals de boeren hier vroeger zeiden: “half maart buiten komen, en buiten blijven”.

Afgelopen dinsdag heb ik de koeien een voormiddag uit hun stal gezet om te mesten. De zon scheen, maar dat kon hen niet bekoren. Er werd luidkeels geprotesteerd. Michiel mocht in z'n hok blijven, maar brulde joviaal mee. Bruno bonden we buiten aan een boom, heerlijk in het groene gras, maar ook door hem werd onze goed bedoelde actie op boe-geroep onthaald. Het is me wat, die beestenbende... Binnen de kortste keren raak je er aan verknocht.

De potstal is van pas gekomen deze winter, gezien hij goed vol mest was voorzag hij de nodige warmte.

Ik denk eraan volgende week de peultjes, capucijners, en doperwten voor te zaaien, een kleine toegeving aan de eerste lentekriebels.

Groeten!

Fien.

Wintertijd...

Er is de voorbije weken weer heel wat gebeurd en je ziet het, tijd om er iets over te schrijven schiet er bij in. Gelukkig dat er zo nog iets bestaat als een zondag. Vandaag doen we eens alles waar we anders door de week geen tijd voor hebben. Samen met het hele gezin het ijs op om daarna dicht tegen de kachel even na te gaan wat er de voorbije weken weer allemaal gebeurd is.

We zijn bezig met infrastructuur werken en het is geen eenvoudige zaak om van een gewoon woonhuis een boerderij te maken. Je hebt plaats nodig, gezond verstand, maar vooral veel kennis, werkende handen en moed, om in dit weer aan de slag te gaan. Gelukkig hebben we van alles wat in huis. Een vader die weet hoe de dingen aan te pakken, een sterke zus die haar handen uit de mouwen kan steken, een moeder die ons op de been houdt met warme soep, heerlijke maaltijden en veel liefde, en ik? Ik vervoeg het team met veel plezier en enthousiasme. Er zijn ondertussen uitbreidingen gebeurd aan het poortgebouw, een haag heeft (jammer genoeg) moeten plaatsmaken voor parkeergelegenheid en de mestplaat heeft ook zijn hoekje in de tuin gekregen. 

  

Bomen en hagen zijn gesnoeid en voor dat het begon te vriezen hebben we 55 laagstam appel- en peren boompjes geplant op het veld. We hebben een takkenril gemaakt van eigen snoeisel.

Toen het vriesweer aanhield hebben we de mest uitgereden en zoals het wetboek voorschrijft, op de kopakker klaargelegd in afwachting van dooi. De komende week voorzien we deze verder uit te rijden. Om dan eindelijk te kunnen beginnen, heel voorzichtig maar vol goede moed en heel veel zin aan ons eerste teeltseizoen. De zaden zijn ondertussen al even toegekomen en wachten om eindelijk de grond in te gaan, wij zijn er om hun daarbij een handje te helpen.

Wat zal het een prachtig zicht zijn om al dat heerlijk groen op ons land te zien.

Bij dit vooruitzicht zijn we dus ook volop bezig om ons project de wereld in te sturen. Blog verder updaten, teksten en lay-out voor folders, voorbereiding voordrachten, flyers en affische's voor bekendmaking hiervan. Contacten leggen en mensen ontvangen, vooral veel praten.

Naast dit alles lopen uiteraard de gewone dingen door. De zorg voor de koeien en hun kalfjes. Het melken en de melk verwerken. Het stro halen en een plaatsje geven. Maken dat de dieren voldoende eten hebben en zich goed voelen.

Ja ja, het is een hele brok en ik ben waarschijnlijk nog heel wat vergeten.

Maar waarom doet een mens wat hij doet? Omdat hij er in gelooft en dat is voor ons niet anders!

Katrien